Pierwsze spojrzenie – Dzień dwudziesty szósty

Usiedli na wzgórzu jak kiedyś i wsłuchiwali się w dźwięki przyrody. Mieli wrażenie, jakby to wszystko było jedynie snem, jakby tydzień temu usnęli i rozpoczęli nowy etap w swoim życiu. Po raz kolejny.

Chłopakowi było zdecydowanie ciężej i czasem ledwo powstrzymywał się od płaczu, mimo że jego ojciec od maleńkości powtarzał mu o hańbie, jaką łzy sprowadzają na mężczyznę. Odetchnął ciężko i wyciągnął coś z kieszeni kurtki.

– Mam coś dla ciebie. Może… Może nie jest to nic specjalnego, ale to pierwsza piosenka, jaką zacząłem pisać i… Nigdy jej nie skończyłem. Pojutrze wylatujesz, a od początku chciałem, żebyś ją zobaczyła. Dlaczego tak się uśmiechasz?

Odgarnęła włosy, a w kącikach jej ust pojawiły się lekkie zmarszczki.

– Pisałeś piosenki?

– I śpiewałem, ale… To stare dzieje. Od tamtego momentu nic już nie tworzę. A ta – chłopak podał jej kartkę – byłaby pierwszą, gdybym ją dokończył. Niby najgorsza, ale po latach dostrzegłem w niej potencjał. Proszę.

„Gdybyś przygasił knot podpalony

I oczy przetarł – wzrok swój zamglony,

Przedarłbyś ciemność:

Mrok, w którym brodzi wieki ludzkość cała,

Bramy by roztwarł; ta ocalała.

Twa ukochana”.

Riley przeczytała uważnie tekst trzy razy, po czym złożyła sfatygowany papierek na pół i oddała chłopakowi. Ten wpatrywał się w nią, nie wiedząc, co to ma oznaczać.

– Zaśpiewałbyś to?

Zmieszał się lekko i odchrząknął. Otworzył usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Przecież nie śpiewał od czasu jej śmierci…

Riley pogłaskała go po bezwiednie spoczywającej na ziemi ręce.

I zaśpiewał. Słowa niosły się w dół po wzgórzu, spadały z przepaści i wzlatywały wysoko do rajskiej krainy. Porywał je wiatr, chcąc posiąść je na własność.

Gdyby tylko ta pieśń trafiła do ludzi tam na dole, być może ich życie zmieniłoby się chociaż w małym stopniu.

Tak jak zmieniło się życie tych dwojga. Utwór ten, choć nieumyślnie, był idealnym zwieńczeniem ich wspólnie spędzonych chwil.

Czy na pewno chcieli to przerwać?  ­­