Pierwsze spojrzenie – Dzień dwudziesty trzeci

Widząc go na wzgórzu, cofnęła się nieznacznie. Mogła się spodziewać, że tu będzie, przecież zawsze tu przychodził. Po co jej to było? Po co jej była kolejna wycieczka w to miejsce? Czyż nie znała każdego źdźbła trawy rosnącego na tej górze?

Odwróciła się z zamiarem powrotu, jednak w tej samej chwili usłyszała za sobą niski głos. Poczuła się zupełnie tak, jak pierwszego dnia.

– Zastanawiałaś się kiedyś, co będzie potem?

Wstrzymała powietrze, czując autentyczny ciężar spoczywający na jej barkach. Spojrzała na niego mętnym, zagubionym wzrokiem błękitnoszarych oczu.

– Bo ja tak – dodał po chwili i wstał, będąc niebezpiecznie blisko krawędzi. Dziewczyna odruchowo zbliżyła się do niego. – I przyjąłem nawet punkt zwrotny.

– Nie mów tak – odparła natychmiast z przerażeniem w głosie.

Tym razem to on na nią popatrzył. W jego oczach nie było tej iskry, którą zauważyła na samym początku. Iskry, która świeciła mimo przytłaczającego go smutku.

– Dlaczego? Nawet nie wiesz, co chcę powiedzieć.

– Wiem. Nie rób tego.

– A czułabyś się wtedy winna?

Wiatr rozwiał mu włosy, zakrywając część twarzy ciemnymi kosmykami. Widziała tylko jedno oko – przeszywało ją, lustrując każdy najmniejszy szczegół.

Ledwo przełknęła ślinę. Spuściła głowę i zaczęła bawić się suwakiem od bluzy. “Czy czułabym się winna…?” – pytała samą siebie w myślach.

– Tak…

Chłopak prychnął z niesmakiem.

– Czyli muszę umrzeć, żebyś się mną zainteresowała? O bracie też, zdaje mi się, zapomniałaś. Przypomniałaś sobie o nim, dopiero kiedy doszło do tragedii. Przepraszam, nie potrafię dalej…

Odszedł, a ona zastygła w bezruchu z wyciągniętą przed siebie ręką. Wyglądała jak monument, któremu rzeźbiarz zapomniał dorobić trzymanego przedmiotu.

Tym razem to on kogoś zostawił. Wszyscy ludzie do tej pory go opuszczali, a teraz role się odwróciły. Spodziewał się, że przyniesie mu to satysfakcję. A przyniosło tylko smutek zabarwiony złością.

Nie powinien jej tam zostawiać. Ludzie też nie powinni go zostawiać…

Potrząsnął głową, nie chcąc nawet myśleć o zawróceniu.

Jednak myśl nie sługa – płynie własnymi torami.